Stuurmejeverlangen
Inleiding
In deze reeks ben ik een ander soort maker dan gewoonlijk. Alle beelden die ik voor deze reeks maak zijn gebaseerd op zelfportretten die mensen me toesturen.
Het intrigeerde mij wat voor beelden mensen me zouden bezorgen en hoe die soms iets totaal anders zouden kunnen worden in de donkere kamer. Kort gezegd maak ik van de digitale beelden een papiernegatief. Met zo’n negatief en lichtgevoelig papier kan je op analoge wijze een print maken. Dat ik hiervoor oud papier gebruik maakt het procédé des te onvoorspelbaarder - en vaak mooier.
In mijn oproep vraag ik niet naar het verlangen van de ander (al was het maar omdat je dat toch niet ‘echt’ kan fotograferen). Wel werp ik de vraag op: wat betekent het om jezelf te fotograferen? Het zelfportret fungeert altijd als een uitdrukking van het zelfbeeld van de maker. Het draagt de sporen van onze beeldcultuur en iemands levensverhaal, hoe oppervlakkig en eenvoudig een selfie ook moge zijn.
Fotografie is op die manier een ‘acte de désir"‘. Of het nu gaat over identiteit of schoonheid of verbeelding, over het lichaam, de blik of een handeling, wie zichzelf fotografeert (en zich daarenboven laat zien) doet dat vanuit verlangen.
Oproep
Stuurmejeverlangen is een langlopend project. Iedereen kan deelnemen.
